رویای محض

نوبر است این چشم ها حیف است خوابش می کنی

تا به کی قلب مرا هر شب خرابش می کنی؟

آنقدر سیب گناه از چشم هایت می کند

مطمئنا یک شبی آدم حسابش می کنی

کاش می شد کوچه ای باشم که شب ها در سکوت

با قدم هایت دچار اضطرابش می کنی

باشد از جنس خدایی پس خدایی کن بگو

کی دعایی را که کردم مستجابش می کنی؟

خانه ای می سازم از عشق تو در رویای محض

نا امیدم چونکه می دانم خرابش می کنی!