فقط کاغذپارهها دلتنگیهایم را می بیند....

تنهایی هم میشه رفت

زیر بارون

و از خیس شدن لذت برد

قفس های من

همه خالی است

باران من روز گرم آفتابی است

در یا من آبی ندارد

صبــــــــــــــــــــــــــــر کن!!!!

اصلا منی هم هست؟؟؟؟!!!!!!!..............

دیوانه ام ....

می دانم......

بار دیوانگی سالهاست

شانه هایم را کج کرده است

اما بهتر.....

مگر کلاغ سفید چه عیبی دارد

زندگی من همین است همین دفتر هایم

زندگیم تنها در چند کلمه خلاصه می شود

مدادم

کاغذپاره هایم

و

پرت وپلاهایم............که کاغذهایم را سیاه می  کنم

و پرت وپلاهایم که گاه مایه آن است

همه زندگی ام را  وهمه بغضهای دلم را از ته دلم

خالی کنم

ودلم را برای بغضهای فردا آماده کنم

وگاه مایه آن است که

فردی که حوصله اش سر رفته

مرا بپاید که هستم یا نیستم

و دزدکانه بخواند آنچه را که با خون دل نوشتم

و با آه دلم آن را مزین ساختم 

و........

وبخندد به تمام زندگی ام که پرت وپلاهایم است

بخندد به رازهای دلم

بخندد به آنچه دوست دارم

وبخندد به من.......

ای کاشک آن روز که خدا مارا بر دوباره بیدار میکند نه با اعمال بلکه با لطف ورحمتش برانگیزاند.........

که هیچ بودیم و از هیچ آفریده شدیم واکنون در  کوله بار اعمالمان..............شاید هیچ

ای دوست من که به خواب ابدی و شاید زندگی ابدی می روی ومن تو را به خاک می سپارم و تو دوباره به خاک باز می گردی..................

نگاره کن که دنیا هیچ بود و هر چه دربر داشت دروغ بود..........

ای دوست من نگاه کن که می روی و از هرچه خاک ریزه های دروغ است رها می شوی.....

نظاره کن که در این خاک که منزل اولیه ما بود و آخر هم هست............همه هستند و همسایه تویند و دیگر مهم نیست که سفید باشد یا سیاه  مسیحی باشد یا بت پرست مسلمان باشد یا شرک پرست ........دیگر مهم نیست که ته جیبش پیله عنکبوت باشد یا کیفی از بهترین چرمها...................نظاره کن که دنیا هیچ بود وبس.....................................

ای کاشک همه ی ما قبل از اینکه برویم درک می کردیم که دنیا پلی بیش نیست و هر چه دارد دروغی بیش نیست و ای کاشک به آن دل نمی بستیم.........دل نمی بستیم

نگاه کن که هیچ نماده از تو  جز یادت..............

نمی دانم کی دلتنگی هایم به پایان میرسد

                                             اصلا نمی دانم وقتی تمام شد چه باید کنم

من دیوانه عادت کرده بودم

                                           که دفتر پشت هم سیاه کنم

عادت کرده بودم

                                          بغضهایم را در سیاهی تنهایم

سر کاغذ پارههایم خالی کنم

                                        من عادت کرده بودم صبح به صبح

به آینه سلام کنم

                                        سلام ای هست و نیستم

من هستم اما نیستم

                                       چشمهایم باز. اما سالهاست خفته ام

سالهاست که می دوم

                                      اما هنوز سر نقطه ی شروع ام

سالهاست عقربه ها با هم مسابقه میدهند

                                     اما هنوز زمان برای من هیچ عقربه ای ندارد

انگار زمان بهانه ای ست

                                      که به من بگویند...........

آخر گناه من چه بود

                                    که دفتر هایم تمام نشد

سیاهی مدادهایم خاموش شد

                                   اما هنوز دلتنگی هایم سنگینی میکند

دلم تنگه

برای حرف زدن تک تک ماهی ها

برای گریه شیرین ابرها

برای آواز پرنده ها

و رقص همه ی گلبرگ های رنگی

دلم تنگه

برای یه لحظه آروم کنار ساحل نشستن

و توی افق تو رو دیدن

امروز اصلا حالم خوب نیست هر کاری میکنم فقط گریه ام میگیره......

خدای من صدام رو می شنوی؟................

خدای من از این جهان سیرم

بال خیالم شکسته

راهی برای پرواز ندارم

خدای من دیگر نه بالی می خواهم نه جهانی

خدای من مرا رها ساز از این جهان

نه برای خودم

شاید دیگران نفسی آسوده تر کشند

............................................

من که از این دنیا چیزی نمی خوام اون زمانی که بهش نیاز داشتم

نبود تا زمانم تمام شد.............................

الان هرچه میخوام برای خودم نیست برای دیگران است که بدون من

آسوده ترند...........................................

ای کاشک آن روز که با انسانیت

خاک انسان را سرشتند

آن روز که خدای با آدمی عهد کرد

آن روز که هفت بار طعم عشق را به او چشاند

آن روز که تمام زیبایی ها

گوهری شد در وجود آدمی

می فهمید...........

رهایش نخواهند کرد

تا به تاراجش برند

و می فهمید..........

که بدون گوهرش

از اذل تا ابد هیچ خواهد بود

ای کاشک آن روز

که خدای تن آدمی را با شقایق آراست

می دانست...........

که تنش بی عشق هیچ خواهد بود

می دانست.........

که او نه این تن ناز پرور

بلکه تمام چیزی است

که در پشت بینایش نهفته دارد

وتا این چشم نبندد

هیچ نخواهد بود..........

 خیلی از ما آدم ها توی منطق این دنیا می مونیم

همون وقتی که فکرمی کنیم داریم راه خوشبختی رو طی می کنیم

یه لحظه که چشم های خیالیمون رو باز کردیم می بینیم

...نه بابا... داریم توی باتلاق بد جوری فرو می ریم................

          واقعا راز دنیاست خوشبختی که نمی تونیم کشفش کنیم 

رمضان

ماه فرصتهای دوباره           

ماه پاک شدن از نو 

ماه با هم بودن                                                              

ماه نجوای سروده های خدا با عشق

ماه پروانه شدن

دور شمع معرفت بال زدن

ماه قلبهای زلال                      

ماه تبلور نور 

نسیم های بهاری

ماه در آغوش گرفتن خدا

برمن و تو

که ما میشویم برای خدا

مبارک..................

 ای کاشک به جای افتخار بر اینکه آدم هستیم لحظه ای بر انسانیت خود فکر می کردیم.......................................................

انسانیت مرد

وبر تابوتش نه گل ریختند ونه اشک و آه

نه گیس کشیدند ونه خاک

ونه به یادش لحظه ای سکوت

آن روزکه انسانیت مرد

دریغا..................از یک نفر

که او را به دیار دیگر بدرقه سازد

ونه کسی که بر بالینش بشیند و

او را تسلی دهد

آه افسوس که آدمی درک نکرد

آن دم انسانیت دم نداد

گلبرگهای شرافت آدمی پزمرد

وندید

که تمام آدمیت برباد

رفت

ای آنکه همه زیبایت تو را ترک گفت

خواب غفلت تا کی؟

این زمستان کی به سر می رسد؟

            توی این دنیا خیلی ها نمی خواهند بمیرند و دوست دارند زندگی کنند

            اما خیلی زودتر از اون چه فکر می کنند می رنند.............................

            خیلی ها هم دوست دارند برند و نمونند توی این دنیای خاکی

            اما از قضا تا جا داره عمره نوح می کنند........................................

             خیلی جالبه.........................................................................

                               خدای من راز این تقدیر چیست؟

زندگی کردن با مفهوم زیبا

با رنگ سبز

با بوی مریم و نرگس

با لطافت آب روان

همان که نوای دلنشینش سنگ سخت را رام می کند

با تمام حرفهای قشنگش

حرفهای لطیف به لطافت بال پروانه

با دلی آرام و پر از لاله سرخ

با بنفشه با بلبل

زیر چتر آن درختی که

جلویشآب روان می شود و می رود تا به آخر...

آما می رسد؟

که پشتش دسته دسته سنبل و سوسن و نرگس و...

دست به دست می خوانند

تا ابد تا همیشه

زندگی کردن مثل یک غنچه نو شکفته

                           تقدیم به تمام کسانی که از ته قلبشان مرا دوست دارند

                     اما نمی دانم کیست!اصلا وجوددارد؟

                     اگر نباشدو هیچ وجودی نداشته باشد

                    تقدیم به آنکه گل را دوست داردوبا دیدن پزمردگی آن دلش

                    می سوزدوسخت می شکند....................................

تازه می فهم که زندگی چقدر سخته!............آه...........

تازه "مفهوم زندگی" رو یه کمی درک می کنم.............

نه... زندگی یا زندگی کردن سخت نیست چه جوری زندگی کردن با چه منطقی و چه روشی زندگی کردن سخته!مثل آدم بودن وبا انسانیت زندگی کردن سخته!!!..............

واقعا چقدر سخته میون یه مشت آدمی که کورند اما یه دنیا لامپ روشن میکنند که بلکه ببینند!امافکر نمی کنند یه چشم دیگه ای هم هست."بصیرت....

میون یه مشت آدمی که درک نکردند که اونا آدمند نه یه نوع حیوون از مدل پیجیده....................

آدمند واشرف مخلوقات وبرای برادری و زیبایی خلق شدند.....آه..................

درک نکردند وتوی زندگی آسون وبسیار پیچیده اشون قانون جنگل رو پیاده کردند--- خدا بیامرزه قانون جنگل رو اونا که روی قانون جنگل هم سفید کردند حداقل توی جنگل یعنی قانون جنگل هیچ وقت هیچ کس برای یه ذره نفع خودش برادر کشی نمیکنه......نه اصلا

چقدر سخته میون این همه آدم  . _که بعضی وقتها فکر می کنم واقعا لایق اسم آدمیم _با انسانیت و منطق ولطافت با...(چی بگم که لایق این توصیف قشنگ باشه)زندگی کردن.. .................................

خدایا حالا وجود یه منجی یه فرشته نجات رو درک می کنم. فرشته نجاتی که اگه نیاد از این همه بدی زمین سنگ هم صداش بلند میشه                                     

                                           ""الهم عجل لولیک الفرج""    

من مریمم امسال کنکور دادم و توی این وب سعی میکنم بیشتر نوشته های خودم رو بنویسم وخلاصه :

هر چه دل دتنگت میخواهد بگو..................................