ساز مطرب

می زند دستی به سازش ، تا دلم را خون کند

                         بشکند ساز تو مطرب ، وه که با ما چون کند 

ما  خود  از آه جگرسوزی ، به تو  رو  کرده ایم 

                         نغمه ا ت  سوز  دگر ، بر  آه  ما  افز ون  کند

یا رب این مطرب چه جادو ، کرده در احوال ما 

                         رد سحری بایدم ، تا باطل این افســـون کند

از  تعـــمد  پرده  را ، در  شــــور  کرده  انتخاب

                         می نـــوازد  می نوازد  ،  تا  مرا  بیرون  کند

آنچه سوزاندم دل عشاق ، بی سامان به شعر

                         در تلافی گشته مجموعم ، که او  اکنون کند 

بی سبب خوش کرده بودم دل ، که تسکینم دهد

                         ساز او ارزانی اش ، چون خاطرم محزون کند

ای  دل  این  شــادی  رها  و  ،  این  ترنم  واگذار 

                         عهد بسته ساقی امشب ، تا ترا مجنون کند

شعر از امیرحسین امیریان

روز مرد

ای کاش علی شویم وعالی باشیم ، هم سفره ی کاسه سفالی باشیم،

چون سکه به دست کودکی برق زنیم نان آور سفره های خالی باشیم

یک نفر هست

یـــــک نفـر هسـت کــه از پنجره هـا

         نـــــرم  و  آهستـه  مـــرا می خوانـد

گــــــرمــــی  لــهجــه   بــارانـــی او

         تا  ابــــــــد  تــوی  دلــــم می مــانــد

یـــــک نفر هست  که  در  پرده شب

         طــــرح  لـبخنــد  سپیـدش پیــداســت

مثـل  لحظات  خــــــوش  کودکـی ام

          پر ز عــطـر نفــس شب بـــوهـاسـت

یــک  نفر هست  که چـون چلچله ها

           روز و شب  شیفتـه  پــــرواز  است

تـوی  چشمـش  چمنــی  از احســاس

         تـــوی  دستــش  سبــدی  آواز  است

یـــک  نفر هست  که  یادش هر روز

          چـــون  گـلــی  توی  دلــم  می روید

آســمان ،  بـــاد  ، کـبـوتـر ، بــاران

       قــــصه اش  را  به  زمیـن می گویـد

یــــــک نفـر هســـت که  از راه دراز

          بــــاز  پیوستـه  مــرا  مــــی خوانــد

گـــاه گاهـی  بــه  خـــودم می گـویـم

          تــا  ابــــد  تــوی  دلــــــم  می مانــد

دریای نگاه

به چشمان پریرویان این شهر،

یه صد امید می بستم نگاهی ،

مگر یک تن ازین نا آشنایان ،

مرا بخشد به شهر عشق راهی

به یاد امام خمینی غزلی از ایشان به نام ( شمع وجود)

آیــد آن روز که من، هجرت از این خــانه کنم؟        از جهــــــان پرزده، در شـــاخ عدم لانه کنم؟

رسد آن حــــــال کـــه در شمعِ وجـــود دلدار         بــــال و پـــــر سوخته، کارِ شب پروانه کنم؟

روى از خـــــانقـــــه و صومعــــــه بـــرگردانم         سجــــده بـــــر خاک در ساقى میخانه کنم؟

حال، حـــاصل نشد از موعظه صوفى و شیخ        رو به کـــــــوى صنمــــى والـــه و دیوانه کنم

گیســــو و خـــــال لبت دانه و دامند، چسان         مـــرغ دل فــارغ از این دام و از این دانه کنم؟

شــــود آیــــا کــه از این بتکده، بر بندم رخت         پــــر زنـــــان، پشت بر این خانه بیگانه کنم؟