عشق یخی

 

آی آدمـــــا گـــول نخورین            بــــاعشقای دروغـــــــکی

بــــاقــــــولای بلا  محــل             بـــــاوعده هـــــــای الکی

تواین روزای گـرگ ومیش             قاطی شده عشق وهوس

عشقای  امــروزی  شده             یـه مُش دروغ  همین وبس

مثل قـــــــدیم رنگ نداره             حنای  عــــــــــاشقا  دیگه

خیلی  چیزا  عوض شده            هیچ کی بهت راس نمی گه

دلارو قسمت می کنــن              انگاری کــــــه نذری  دارن

هرجا می رن یه تیکّه دل             پیش یکی  جـــا می ذارن

تـــو این زمونه عاشقی              حساب کــــــــتابی  نداره

این روزا حتّی آســـمون              یــــــه جـــــای آبی نداره

شبا توی مـهمونـیا           عشق یخی فــــراوونه

فردا که آفتاب بزنه           هیچّی ازش نمی مونه

                                                                             شعر از خلیل جوادی

روزگار

روزگارا

که چنین سخت به من می نگری

باخبر باش که پِژمردن من آسان نیست

گرچه دلگیرم از دیروزم

گرچه فردای غم انگیز مرا می خواند

لیک باور دارم

...

دل خوشی ها کم نیست

 
زندگی باید کرد

ساز مطرب

می زند دستی به سازش ، تا دلم را خون کند

                         بشکند ساز تو مطرب ، وه که با ما چون کند 

ما  خود  از آه جگرسوزی ، به تو  رو  کرده ایم 

                         نغمه ا ت  سوز  دگر ، بر  آه  ما  افز ون  کند

یا رب این مطرب چه جادو ، کرده در احوال ما 

                         رد سحری بایدم ، تا باطل این افســـون کند

از  تعـــمد  پرده  را ، در  شــــور  کرده  انتخاب

                         می نـــوازد  می نوازد  ،  تا  مرا  بیرون  کند

آنچه سوزاندم دل عشاق ، بی سامان به شعر

                         در تلافی گشته مجموعم ، که او  اکنون کند 

بی سبب خوش کرده بودم دل ، که تسکینم دهد

                         ساز او ارزانی اش ، چون خاطرم محزون کند

ای  دل  این  شــادی  رها  و  ،  این  ترنم  واگذار 

                         عهد بسته ساقی امشب ، تا ترا مجنون کند

شعر از امیرحسین امیریان

روز مرد

ای کاش علی شویم وعالی باشیم ، هم سفره ی کاسه سفالی باشیم،

چون سکه به دست کودکی برق زنیم نان آور سفره های خالی باشیم

یک نفر هست

یـــــک نفـر هسـت کــه از پنجره هـا

         نـــــرم  و  آهستـه  مـــرا می خوانـد

گــــــرمــــی  لــهجــه   بــارانـــی او

         تا  ابــــــــد  تــوی  دلــــم می مــانــد

یـــــک نفر هست  که  در  پرده شب

         طــــرح  لـبخنــد  سپیـدش پیــداســت

مثـل  لحظات  خــــــوش  کودکـی ام

          پر ز عــطـر نفــس شب بـــوهـاسـت

یــک  نفر هست  که چـون چلچله ها

           روز و شب  شیفتـه  پــــرواز  است

تـوی  چشمـش  چمنــی  از احســاس

         تـــوی  دستــش  سبــدی  آواز  است

یـــک  نفر هست  که  یادش هر روز

          چـــون  گـلــی  توی  دلــم  می روید

آســمان ،  بـــاد  ، کـبـوتـر ، بــاران

       قــــصه اش  را  به  زمیـن می گویـد

یــــــک نفـر هســـت که  از راه دراز

          بــــاز  پیوستـه  مــرا  مــــی خوانــد

گـــاه گاهـی  بــه  خـــودم می گـویـم

          تــا  ابــــد  تــوی  دلــــــم  می مانــد